Հայաստանի բանակն այսօր դառնում է քսան տարեկան: Թվում է, թե նման իրավիճակներում որևէ բան գրելն ամենահեշտն է, որովհետև մնում է ընդամենը մեծարանքի խոսքեր շռայլել մեր բանակի և նրա զինծառայողների հասցեին, գովերգել հերոսական էջերը, բանակի կայացման տառապալից, բայց նվիրական տարիները, հիշել բոլոր հերոսներին, ովքեր արդեն չկան, և ովքեր շարունակում են ապրել:
Սակայն այդ ամենը կնշանակի մի տեսակ ոչինչ չասել, ոչինչ չզգալ, որովհետև իրական զգացողություններն, անկասկած, պաթոսով չէ, որ հաղորդվում են, և ոչ էլ փառաբանումներով և ձոներգերով: Դրանք պետք է թողնել շոուի համար, որն ունի իր փորձառու մասնագետները, որոնք այսօր դեռ կլինեն իրենց սիրած տարերքի մեջ: Մենք պետք է որ վաղուց դուրս եկած լինենք այն շրջանից, երբ պաթետիկ բացականչություններով ենք նշում Հայաստանի զինված ուժերի քսանամյակը: Թե՛ մենք, թե՛ այդ ուժերը արդեն բավական կայացած տարիքում ենք` նման նախադպրոցական պաթոսի համար: Իրականում մենք բոլորս գիտենք, որ Հայաստանի քսանամյա զինուժն ունի բազմաթիվ հիմնարար խնդիրներ, որ այդ զինուժի ծառայողների մի ստվար մասի հարազատներն ու ընկերները այսօր ամենևին էլ տոնի տրամադրություն չունեն, քանի որ նրանք սգում են խաղաղ պայմաններում իրենց զավակների մահը:
Մյուս կողմից` այսօր հանրապետության տարբեր զորամասերում իրենց ծառայությունն են կատարում տասնյակ հազարավոր այլ հայ տղաներ, որոնք եղանակային ցանկացած պայմաններում փորձում են հսկել Հայաստանի և Ղարաբաղի խաղաղությունը:
Մյուս կողմից` մենք բոլորս գիտենք, որ այդ տղաները պատկանում են սոցիալապես, այսպես ասած, անապահով խավին, քանի որ Հայաստանում կա ապահովների, պաշտոնյաների, գործարարների, իշխանամերձ մտավորականների և համանման այլ արարածների մի խավ, որոնց որդիները բանակ չեն գնում կամ գնում են հանգստանալու բանակում, մի թեթև զվարճանալու և կյանքը կարոտելու, երբ հիասթափված ու զզված են լինում ամենօրյա հաճույքներից:
Մենք գիտենք նաև, որ կան բանակի հրամկազմի բազմաթիվ ներկայացուցիչներ, որոնք ծառայությունը դարձրել են բիզնես, բիզնես` զինվորի հաշվին, բիզնես` իրենց պաշտոնական լիազորությունները չարաշահելու հաշվին: Մենք գիտենք, որ այսօր մեր զինուժի գեներալակազմը հանդիսանում է երևի թե Հայաստանում ամենահարուստ խավերից մեկը: Այս ամենը մենք գիտենք, սակայն այս ամենով հանդերձ գիտենք նաև, որ սա մեր բանակն է, մեր պետության բանակն է, մեր որդիների բանակն է, և որը մենք պետք է շտկենք դրա հանդեպ մեր հոգատարությամբ: Պարզապես ներկայումս մեր հոգատարությունն արտահայտվում է բանակի խնդիրների մասին խոսելով: Դա հոգատարություն է, ոչ թե գրանտակերություն, ինչպես փորձում են ներկայացնել որոշ հրամանատարներ և չինովնիկներ: Հասարակության հետևողական աղմուկը հոգատարության դրսևորում է, որով փորձ է արվում բարեփոխել զինուժը, շտկել արատները, որ բանակի հաջորդ տոներին մենք խաղաղ պայմաններում բանակում որդի կորցրած սգավոր մայրեր չունենանք: Եվ այստեղ, իշխանությունը, պատասխանատուները, հասարակության այդ հոգատարությանը մութ և դավադիր պիտակներ փակցնելու փոխարեն, պարտավոր են ծառայել հօգուտ այդ հոգատարության, ինչի համար հասարակությունն իրենց վարձել է այդ պետական պաշտոններին: Բանակի խնդիրները համալիր են, ու այնքան ամրակուռ, որ անգամ տոնական օրերին անհնար է դրանք շրջանցելը: Հայաստանի բանակը ունի լուրջ բարեփոխումների, արժեքային և կառուցվածքային լրջագույն վերանայումների անհրաժեշտություն, քանի որ այդ ամենի ուշացման համար իրենց կյանքով են վճարում մեր զինվորները: Այդ փոփոխությունները հրատապ անհրաժեշտություն են, և պետք չէ դրանց մասին խոսելուց վախենալ: Վախենալ պետք է դրանց բացակայության հետևանքներից:
Բայց այսքանով սահմանափակվենք այսօր և լցվենք լավատեսությամբ: Մեր զինուժը կայացել է փորձությունների ճանապարհ անցնելով, մեր զինուժը հաղթել է թշնամուն, մեր զինուժն այսօր զսպում է հակառակորդին, և այդ ամենը` մեր տղաների շնորհիվ, նրանց ոգու արիության և ամրության շնորհիվ: Բոլոր նրանց շնորհիվ, ովքեր բարեխղճորեն տանում են իրենց ծառայությունը, լինի սպա, թե զինվոր: Շնորհավոր բոլոր նրանց տոնը:
Շնորհավոր Ձեր բոլորի տոնը, մեր սիրելի որդիներ, եղբայրներ, հայրեր, որ ծառայությունը կրում եք պատվով, բարեխիղճ, պարկեշտ, նվիրումով: Մեր բանակը Դուք եք, իսկ մենք էլ Ձեր զենքն ենք այդ բանակն ամուր և մարտունակ պահելու նվիրական գործում:
